Nu volgt een fase van rouw, verlies en loslaten. Al 11 jaar lang hielp Kleine Beer ons, pleegouders, op die momenten dat we het even niet meer wisten. Maar nu is Kleine Beer zo beschadigd en gehavend dat hij niet meer te redden is. Onze pleegzoon is ontroostbaar, en wij als pleegouders voelen ons machteloos. Er is niets aan te doen behalve loslaten en accepteren dat er dagen zijn waarop je het als pleegouder even niet weet. Vandaag is zo’n dag. Ik neem je graag mee en deel onze les in je machtloos voelen en durven aanvaarden van dit gevoel. Ik hoop dat dit verhaal je steunt en hoop geeft als je het even niet weet.
Kleine Beer
Kleine Beer is al je hele leven bij je. Wat heeft hij veel meegemaakt. De ene dag mag hij achterin de auto, en laat je hem alles zien van de wereld. Dan hangt hij weer aan de muur, vastgetimmerd met een spijker. Op al je reizen gaat hij mee, stevig tegen je aangedrukt. Kleine Beer vangt je heftigste emoties en gedachten op en helpt jouw je veilig te voelen. Als wij, je pleegouders, je niet kunnen troosten, doet Kleine Beer dat. Maar vandaag waren de emoties te groot. Kleine Beer is letterlijk door het knuffelen in stukken gegaan.
Heftige emoties
Het is een moeilijk jaar, groep zeven. Op school is er enorme druk, en je hebt een leerkracht die je niet goed begrijpt. De druk is intens en je hebt het gevoel dat je niet kunt voldoen. Je emoties zijn sterker dan ooit. Meestal lukt het om Kleine Beer even weg te leggen. Maar in een opwelling knip je hem in stukken. Hij is niet meer te redden. Wij als pleegouders hebben van alles geprobeerd, zelfs de poppendokter bezocht, maar het is klaar. Niets blijft hetzelfde. Dat geldt ook voor Kleine Beer.
Loslaten
Rouw, verlies en loslaten, het is niet anders. Dit geldt zowel voor onze pleegzoon als voor ons pleegouders. De eerste dagen zijn zwaar. Je kiest gelukkig Geit als nieuwe knuffel, en dat voelt fijn. Nu mag Geit je helpen wanneer het moeilijk is, om je veilig te voelen en te troosten. Inmiddels zijn we vier weken verder en je hebt een stap vooruit gezet. We beseffen nu dat wij als pleegouders ons ook hebben vastgeklampt aan Kleine Beer, alsof hij het laatste redmiddel was. Misschien nog wel meer dan jij.
Je machteloos voelen
Machteloosheid is een gevoel dat ik zou omschrijven als tegelijk verdrietig en boos zijn. Het gevoel dat je het niet weet en de controle kwijt bent. Machteloos zijn is pijnlijk, en eigenlijk wil je ervan weglopen. Bij rouw en verlies helpt beweging niet. Je kunt geen oplossingen bedenken en iets gaan doen. Nu Kleine Beer er niet meer is, kunnen we niets anders dan accepteren dat dit er is en loslaten. Nu maanden later wordt het duidelijk dat vooral wij ons vastgeklampt hebben aan deze geliefde knuffel.
Veerkracht
Elke keer weer mogen we ons verbazen over de veerkracht van onze pleegkinderen. Ik denk dat dit voor elk pleegkind geldt. Onze oudste wist dat het tijd was om los te laten, terwijl wij, de pleegouders, ons bleven vastklampen aan iets wat losgelaten moest worden. Hoe hij omgaat met rouw, verlies en loslaten, daarvan kunnen wij pleegouders nog zoveel leren. De les van vandaag is dat het soms gewoon gaat om accepteren dat je je zo nu en dan machteloos voelt. Het mooie is dat er na acceptatie weer iets nieuws en hoopvols kan ontstaan.
