De familie van je pleegkind? Hoe ga je daar nu mee om? Komt mijn opa ook op mijn verjaardag? Vraagt onze jongste. Voordat we pleegouder werden realiseerden we ons nog niet dat we de hele familie van de pleegkinderen er ook bijkrijgen. Van de betrokkenheid van de biologische ouders waren we ons heel bewust. Maar dat ook de opa’s en oma’s de halfbroer, halfzus en ooms en tantes er ook bij horen was een verrassing. Al snel ontdekten we hoe waardevol deze mensen zijn voor ons en de kinderen. Maar hoe organiseer je het allemaal? Hoe doen we dat met de eigen familie? In de loop van de tijd is het allemaal samengegroeid. In dit blog vertel ik over ons verhaal.
Het is feest onze jongste is jarig
Onze jongste is vandaag zes jaar geworden. Het is feest, er is taart en de familie komt vandaag ook. Niet alleen onze familie, maar ook de familie van ons pleegkind. De deurbel gaat en daar staat opa. Het is niet zomaar opa, het is MIJN opa!, roept de jongste en hij rent naar de deur. Opa is sinds het eerste jaar betrokken en ze zien elkaar regelmatig. Het is een schat van man en ze voelen elkaar fantastisch aan. Zo als zij samen kunnen spelen dat kan hij met geen enkele andere opa. De stoere auto van opa met een open dak staat voor de deur en opa heeft altijd iets leuks mee.
Het is zo bijzonder om ze samen te zien
Het is fantastisch om ze samen te zien. Vorige keer heeft hij opa zijn museum laten zien in zijn kamer. Een museum met fossielen en een slangenhuid die we in het bos hebben gevonden. Maar ook met vulkaansteen en een haaientand. Uren kan hij vertellen aan opa. Opa gaat lekker naast hem zitten. Dan gaan ze heerlijk kletsen over van alles en daarna komen de boeken. Die mogen allemaal gelezen worden. Vandaag heeft opa een fossiel van versteend hout meegenomen. Wat een prachtige aanvulling op het museum.
Ook voor ons oudste pleegkind is familie is heel belangrijk
Onze oudste heeft ook een hele bijzondere familie. Opa is Italiaans en zijn familie heeft een bakkerij in Italië. Vandaag komen opa en oma langs. Ze zijn net terug uit Italië en hebben een enorme doos koekjes uit de bakkerij meegenomen. Een paar jaar terug zijn we zelfs samen met opa en oma in Italië geweest. We hebben de familie daar ook ontmoet. Dit was zo waardevol voor iedereen. De oudste heeft heel soms contact met zijn vader. Met zijn moeder heeft hij heel bijzonder app contact via onze telefoon. Dan sturen ze berichten naar elkaar. Laatst had hij Corona en kreeg hij zulke lieve in gesproken berichtjes van haar. Soms is er wat meer contact en dan weer een tijdje niet. Ze voelen het van elkaar aan en dat wat er is dat is zo waardevol.
De familie van je pleegkind: opeens met elkaar verbonden
Op eens zijn onze families met elkaar verbonden. Spannend, uitdagend en soms ook moeilijk. Toen de kinderen op een leeftijd van ongeveer een jaar waren, kwamen de opa’s en oma’s in beeld. Dat was heel bijzonder. Nu krijgen we van alle kanten verhalen te horen over de jeugd van de ouders. Deze informatie is veel waardevoller dan alles wat in de dossiers staat. Opeens haalde opa en oma een fotoalbum uit de kast, voor jullie. Nu hebben we een beeld van de jeugd van vader maar ook van de generaties daarvoor en opeens kregen we een kijkje in het leven in Italië van vroeger. We hebben niet met alle familie contact. Met de ene meer dan met het andere. Er is hier geen gouden tip voor. Het is een kwestie aanvoelen. Eigenlijk precies zoals met onze eigen familie.
Familie van het pleegkind: hadden we bedenkingen?
Natuurlijk hadden we als pleegouders ook onze bedenkingen. Hetzelfde geldt voor de familie. Kunnen we er wel bij? Aan het begin dachten we nog meer afspraken en wie weet gedoe. Wat zijn dat dan eigenlijk voor mensen? Is het wel veilig? Inmiddels horen deze mensen erbij, net als onze familie. Onze familie is gewoon nog een beetje groter geworden. Mijn hart als pleegouder stroomt vol als ik zie hoe gek de kinderen op de opa’s en oma’s zijn. De opa en oma van de oudste benaderen de jongste ook helemaal als een kleinkind. Onze ouders zien onze pleegkinderen ook weer als kleinkinderen. Het is hartverwarmend om te zien hoe de jongste opa vandaag meetrekt aan zijn hand. Hij ploft neer op de grond en nu is het eindeloos spelen. Tot opa niet meer kan. Even ben ik te veel. Prachtig.
