Wie helpt er mee om de slotjes van de jeugdhulpverlening in Amersfoort er af te halen? 2024 was voor ons het jaar waarop de jeugdhulpverlening niet toegankelijk was. Dit alles heeft te maken gehad met ontwikkelen met de komst van de nieuwe aanbieder MetMaya. Er is een landelijke tendens aan de gang waar er ook gekozen wordt voor een systeem met 1 aanbieder. Ondanks alle goede intenties van de politiek en hulpverleners laat ons verhaal de kwetsbaarheid zien. Dit verhaal is niet bedoeld om schuld toe te wijzen, maar heeft enkel één doel: jeugdhulpverlening weer toegankelijk maken voor kinderen die deze dringend nodig hebben.
We weten het even niet
Als pleegouders doen we wat we kunnen om onze pleegzoon te ondersteunen. Thuis lukt het vaak wel, maar op school is het een ander verhaal. Hij wisselt tussen bovengemiddelde prestaties en moeite met dagelijkse taken. Zijn beweeglijkheid en korte concentratiespanne zijn uitdagend voor de groepsdynamiek. We merken al lang dat onze zoon steeds met grote tegenzin naar school zien gaan. We zien de handelingsverlegenheid op school toenemen. Samen besluiten we dat een breed onderzoek essentieel zorg is. We gaan op pad en starten bij de huisarts op advies van de leerkracht. De weg naar hulpverlening is allesbehalve eenvoudig. Ik neem je stap voor stap mee.
Pingpongen met ons kind
Onze reis begon in februari bij de huisarts, die ons doorverwees naar het wijkteam. De wijkteammedewerker gaf aan dat ze niets met hoogbegaafdheidsproblematiek konden en verwezen ons weer naar de huisarts. Uiteindelijk heeft onze huisarts met het wijkteam overlegt. Dat had tot gevolg een nieuw gesprek met het wijkteam. Het zou betekenen eerst aanmelden wat maanden duurt en dan zou hun team mogelijk kunnen besluiten tot een onderzoek. De medewerker gaf ons advies om met de Rading te bespreken. Inmiddels is het april en er is nog niet veel gebeurd. Onze medewerker van de Rading gaat onze vraag overleggen met team. Ondertussen stelde de school voor om via de schoolarts te gaan.
Zelf jeugdhulp inkopen
Ondertussen hadden we ook bedacht om zelf hulp in te kopen voor onze zoon en zo de jeugdhulpverlening in Amersfoort te ontlopen. Via ons netwerk vonden we een uitstekende psycholoog in Amersfoort, met alle benodigde certificeringen. Deze partij heeft een contract met de buur gemeente Nijkerk, Foodvally. In juni zouden we hier kunnen starten voor een breed onderzoek, volledig op eigen kosten. Uiteindelijk gad school dat ze liever via de reguliere zorg wilde gaan. Inmiddels hadden we ook weer een lijn met onze pleegzorgmedewerker. Het plan was een MDO plannen een eis van MetMaya om toegang te krijgen tot jeugdhulp.
Een route naar hulp?
Een MDO met alle betrokken beleggen dat kon natuurlijk pas in september. Een multidisciplinair overleg (MDO) werd gepland met alle professionals. Het resultaat: een handopsteking van vijf minuten en de conclusie dat de Rading de zaak verder intern moest bespreken. De rest van de tijd hebben we gesproken hoe lastig het is geworden voor de leerkrachten om hem op school te houden. De pleegzorg medewerker kwam ook nog met een ander traject dat vrij snel (december) ingezet kon worden om de leerkrachten te helpen. Onze medewerker heeft nog wel eerst een stap en de aanmelding MetMaya te bespreken. Gelukkig was het team van de Rading. De verwachting is dat in maart 2025, anderhalf jaar na onze eerste hulpvraag een intake kan verwachten bij MetMaya. Mogelijk kan er dan Diagnsotiek worden ingezet.
Praten over kinderen
Onze ervaren pleegzorgmedewerker is kundig, maar lijkt gevangen in een bureaucratisch web. Elk gesprek moet worden overlegd met meerdere teams, en ons verhaal wordt via meerdere schijven doorgegeven. Wat blijft er over van het oorspronkelijke verhaal? Onze zoon wil simpelweg weer met plezier naar school kunnen. Maar zonder hulp wordt dit steeds moeilijker. Pleegkinderen staan al drie stappen achter, en het gebrek aan passende hulp verergert dit probleem. Al die mensen die praten over kinderen en mensen zonder ze gezien te hebben. Het werkt bureaucratie, enorme kosten en gigantische vertraging in de hand. Het doet geen recht aan onze betrokken professional.
Een landelijke tendens
Het verhaal van onze pleegzoon en de jeugdhulpverlening in Amersfoort staat niet op zichzelf. Landelijk zien we dat jeugdhulpverlening steeds vaker via één partij verloopt, die met bureaucratische trechters de toegang bemoeilijkt. Hierdoor worden wijkteams, schoolartsen, huisartsen en onderwijspersoneel overbelast met vragen over wie wél of geen hulp mag krijgen. Dit kost niet alleen tijd, maar ook geld, veel meer dan de daadwerkelijke hulp zou kosten. Als pleegouders worden we ontzettend belast met onnodige gesprekken die eigenlijk niets opleveren.
Wat kunnen we leren voor 2025 van de organisatie van jeugdhulpverlening in Amersfoort?
Dit proces heeft ons veel geleerd over wat er moet veranderen in de jeugdhulpverlening in Amersfoort. Drie concrete verbeterpunten:
- Een duidelijke route
Maak een eenvoudig, transparant systeem waarbij ouders en scholen direct toegang hebben tot gespecialiseerde jeugdhulp. Een huisarts, een MDO-team, een pleegzorgmedewerker; het zijn allemaal kundige mensen die heel goed samen met ouders een aanmelding kunnen verzorgen. - Minder bureaucratie
Stop met het praten om het praten via meerdere instanties en teams. Zorg dat professionals eventueel met ruggenspraak van gedragsdeskundige direct beslissingen kunnen nemen. In dit blog heb je nog een verschillende controlerende teams. Schaf die per direct af. Investeer dit geld in mensen die iets kunnen toevoegen zoals diagnostiek of speltherapie. Zoals de ondersteuning die nu op school wordt geboden in de klas in deze casus. - Kinderen hebben recht op essentiële hulp
Kinderen hebben recht op essentiële hulp. Wanneer kinderen essentiële hulp wordt onthouden spreken we in Nederland van kindermishandeling. Dan is de vraag of de situatie die in dit verhaal wordt beschreven een vorm van kindermishandeling is? De ontwikkeling van onze zoon wordt wel klem gezet. Het onderzoek is nodig om stappen te zetten. Deze stappen worden nu met een jaar uitgesteld. Hoe kwalijk is dit? In ieder geval kunnen we wel stellen dat de overheid een verantwoordelijkheid heeft om essentiële hulp in te stellen.
Een oproep tot verandering
Het is mijn missie om jeugdhulpverlening in 2025 weer toegankelijk te maken. Dit blog is om discussie op te roepen.
Hoe kan het dat er beschikbare hulpverleners zijn die ISO gecertificeerd de begeleiding kunnen bieden in Amersfoort en het wel kunnen aan kinderen buiten Amersfoort?
Hoe kan het dat er zoveel geld gaat naar overleggen in plaats van de kinderen zelf?
Wat is essentiële zorg voor kinderen en waar trekken we de grens? Ergens willen we dat de zorg betaalbaar blijft voor iedereen.
